روزها فكر من اين است و همه شب سخنم

 

                                   كه چرا غافل از احوال دل خويشتنم

 

 

   از كجا آمده ام آمدنم بهر چه بود

 

                                    به كجا مي روم ؟ آخر ننمايی وطنم

 

 

   مانده ام سخت عجب كز چه سبب ساخت مرا

 

                                يا چه بود است مراد وی از اين ساختنم

 

 

   جان كه از عالم علوی است يقين می دانم

 

                               رخت خود باز بر آنم كه همان جا فكنم

 

 

   مرغ باغ ملكوتم نيم از عالم خاك

 

                                دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم

 

 

   ای خوش آن روز كه پرواز كنم تا بر دوست

 

                                     به هوای سر كويش پر و بالی بزنم

 

 

   كيست در گوش كه او می شنود آوازم

 

                                    يا كدام است سخن مي نهد اندر دهنم

 

 

   كيست در ديده كه از ديده برون می نگرد

 

                              يا چه جان است نگويی كه منش پيرهنم

 

 

   تا به تحقيق مرا منزل و ره ننمايی

 

                                          يكدم آرام نگيرم نفسی دم نزنم

 

 

   می وصلم بچشان تا در زندان ابد

 

                                          از سر عربده مستانه به هم درشكنم

 

 

   من به خود نامدم اين جا كه به خود باز روم

 

                                           آن كه آورد مرا باز برد در وطنم

 

 

   تو مپندار كه من شعر به خود می گويم

 

                                         تا كه هشيارم و بيدار يكی دم نزنم

 

 

   شمس تبريز اگر روی به من بنمايی

                                      والله اين قالب مردار به هم در شكنم

                                                                          مولوی

نوشته شده در دو شنبه 8 آبان 1391برچسب:مرغ باغ ملکوت , از کجا آمده ام , جان که از عالم ,ساعت 14:5 توسط رضا میرزازاده| |